Bijbelgedeelte: Markus 2:1-13

Intro
Regelmatig zocht de Heere Jezus de rust van een eenzame plaats. Dat heeft Hij kort voor deze geschiedenis ook gedaan (Markus 1:45). Als Hij zelfs daar al opgemerkt werd door mensen die Hem zochten dan zeker in Zijn eigen woonplaats. Dat gebeurt in Kapernaüm.

Vers 1 – 2
Jezus komt terug in Kapernaüm waar Hij enige tijd woonde. Jezus is in alle rust gekomen. Dat blijkt uit het feit dat het enige dagen duurt voordat het nieuws van Zijn komst zich door het stadje begint te verspreiden. Maar dan komen de mensen weer massaal op Hem af. Jezus spreekt de menigte vanuit een huis toe. Dat niet iedereen onbevangen luistert, blijkt later als Markus vertelt over de Schriftgeleerden die zich onder de mensen bevinden (vers 6).

Vers 3
Uit onderzoek (o.a. opgravingen) blijkt dat een gemiddeld huis in Kapernaüm zo’n vijftig personen kon bevatten. De menigte hoeft dus niet immens groot geweest te zijn. Wel zo groot dat ze geen ruimte konden (of wilden) maken als vier mannen hun verlamde vriend bij de Heere Jezus willen brengen. Dat komt vaker in de Bijbelse geschiedenissen naar voren: religieuze mensen staan een ander in de weg om bij Jezus te komen.
De vrienden van de verlamde laten zich echter niet ontmoedigen maar zoeken naar een alternatief. Als ze hun vriend maar bij Jezus krijgen. Dat lukt ze uiteindelijk via het dak van het huis. Een gemiddeld huis had in die tijd een plat dak dat via een trap aan de buitenkant bereikbaar was. Zo komen de vrienden ook op het dak. Ze maken een gat in het dak, door een aantal tegels van de dakbedekking te verwijderen. Door het ontstane gat laten ze vervolgens hun vriend zakken voor de voeten van de Heere Jezus. Geen betere plaats dan daar.

Vers 5
Het ‘zien’ van Jezus is hier uiteraard méér dan zien wat er gebeurt. Dat hoort er wel bij! Jezus ziet namelijk hun geloof dat werkt. Geloven is persoonlijk maar ook gemeenschappelijk, zo blijkt ook hier. Jezus ziet namelijk ‘hun’ geloof. Dat wil zeggen: Hij ziet het geloof van de vrienden én van de verlamde man. Hier wordt iets zichtbaar van de zegen van een gebed door ouders, familie, vrienden, kennissen die om je heen staan.
Het eerste wat deze man te horen krijgt (hij heeft nog niets gezegd) is: ‘Kind, uw zonden zijn u vergeven.’ Daar zit alles in. Kind: aangenomen door God als kind. Gerechtvaardigd en geheiligd dus. Hij krijgt het mooiste wat je maar bedenken kunt. Verzoening door, en vrede met God; een heel nieuw leven.

Vers 6 – 7
De Schriftgeleerden zijn verbijsterd. Wat gebeurt hier? Wie denkt deze Jezus wel te zijn? Ze denken het, maar zeggen het hier niet. En dan blijkt dat Jezus niet alleen weet wat er in het hart van gelovige mensen leeft, maar ook in het hart van nette, vrome mensen. Deze mensen beschuldigen Jezus zelfs van godslastering. Met Zijn opmerking tegen de verlamde man, suggereert Jezus dat Hij gelijk is aan God! Hij zou doen wat alleen God mag en kan doen.

Vers 8 – 9
Door het inzicht in mensenharten toont Jezus Zijn alwetendheid als God. Wat is lichter, wat is makkelijker: genezen of vergeven? Jezus stelt hier dat beide dingen alleen bij God mogelijk zijn. Anders gezegd: Jezus zegt eigenlijk: of Ik nu zeg ‘sta op en wandel’ of: ‘uw zonden zijn u vergeven’, maakt niet veel uit. Het is allebei alleen mogelijk door Gods kracht.

Vers 10 - 12
Jezus wacht de reactie van de Farizeeën en Schriftgeleerden niet af. Hij toont wél de macht die Hij heeft als ‘Zoon des mensen’. Daarvoor spreekt Hij de verlamde toe. De man gehoorzaamt Jezus’ woord. Door de kracht van dat Woord doet Hij wat voor hem eerst onmogelijk was. Hij staat op. De mat waarop hij lag, neemt hij mee op zijn schouder. Als een herinnering aan hoe hij vroeger was, en als een aansporing om in zijn verdere leven Jezus te blijven vertrouwen op Zijn woord. Deze man gaat ook niet zomaar naar huis maar ‘God verheerlijkende’. Dit kun je ook weergeven met ‘God prijzende’. Hij looft God om zijn wonderlijke genezing. Hier zie je de echtheid van zijn geloof. Hij is niet alleen maar blij dat hij genezen is, maar hij is ook echt dankbaar. God krijgt voor dit alles de eer.
De mensen zijn met ontzetting bevangen. Als je vertrouwd bent met deze en andere wonderverhalen, kan het bijzondere je soms bijna ontgaan. Maar deze mensen zeggen tegen elkaar ‘we hebben dingen gezien die boven alle verwachting uitgaan’. Naar onze tijd overgeplaatst: Stel je eens voor dat je in een ziekenhuis in onze tijd zo iets mee zou maken. Dat een totaal verlamd mens opeens opstaat, zijn spullen bij elkaar pakt én wegloopt terwijl hij een loflied zingt op Gods goedheid. De stemming van de mensen daar wordt weergegeven met een woord dat in betekenis kan variëren van vrees tot verrukking. Een mengeling van geweldige blijdschap en diep ontzag. Ze hebben iets van Gods majesteit gezien. Wat dit precies bij hen uitwerkt, staat er niet bij. Dat is natuurlijk wel een vraag. Voor hen, maar ook voor ons die dit nu lezen, horen en/of vertellen. Wat doen we met deze boodschap van Jezus’ machtige liefde? Praten en denken we er slechts over of hechten we er geloof aan zoals die verlamde man? En als we geloven: Geven we de Heere daarvoor de eer zoals die verlamde man God loofde?

Vers 13
Een wonder is groot en indrukwekkend. Maar Jezus zegt niet: ‘Nou heb je het gezien, nou weet je het wel.’ Nee, Hij gaat juist door met Zijn onderwijs. Ook na dit wonder. Veel van Jezus’ onderwijs is uitleg bij de wonderen die Hij deed. Opdat wij echt begrijpen wat Hij met de wonderen wilde zeggen. De kern van dit gedeelte is: Jezus wil in ons het geloof in Zijn almacht en liefde werken. De macht om te genezen en de liefde om te vergeven gaat bij Hem samen. Wie zich aan Hem toevertrouwt, is wèl bewaard.