Bijbelgedeelte: Lukas 24:36-49

Intro

Als er eerder over de Emmaüsgangers is verteld, is het heel goed om daar eerst naar terug te vragen en daar nadrukkelijk bij aan te sluiten. De geschiedenis van de verschijning aan de discipelen loopt namelijk in één keer over in de geschiedenis die deze keer centraal staat.

Vers 36-37
Terwijl de discipelen met de mensen die bij hen zijn (waaronder de twee ‘Emmaüsgangers’) nog druk met elkaar aan het praten zijn, staat Jezus opeens Zelf in hun midden. Wat dan meteen opvalt, is dat het geloof in de opstanding nog niet direct als gevolg heeft dat de discipelen een ontmoeting met de Heere Jezus ‘normaal’ vinden. De discipelen raken juist bevangen door ‘schrik en vrees’. Deze reactie kun je verklaren door de plotselinge aanwezigheid van Jezus op zich. Toen Hij bij de Emmaüsgangers was, verdween Hij haastig uit hun gezicht; maar ze hadden nog niet meegemaakt dat Hij zomaar opeens binnen kwam, zonder daarbij de deur nodig te hebben. De discipelen denken dan ook in eerste instantie dat ze een ‘geest’ zien.

Vers 38-40
In deze verzen wordt duidelijk hoe de discipelen ontdekt hebben dat Jezus waarlijk is opgestaan. De Persoon die ze ontmoeten is wérkelijk: Hij is zichtbaar, tastbaar. In Zijn handen, voeten en zijde zien ze de tekenen van Zijn lijden. Dit wordt aan ons verteld met een speciaal doel. Niet alleen de discipelen, maar iedereen die het maar horen wil en zal, moet weten dat Jezus werkelijk is opgestaan. Het is geen geest die aan de discipelen verscheen, maar Jezus Zelf. Hij heeft met lichaam en ziel de dood overwonnen. De troost van deze wetenschap is dat Jezus daarom ook de macht heeft om iedereen die in Hem gelooft met lichaam en ziel te verlossen (zie ook zondag 17 van de Heidelbergse Catechismus).

Vers 41-43
Hier gaat het niet over onverstandigheid van hart en traagheid om te geloven (vers 25). Het gaat hier over ‘van blijdschap niet durven geloven.’ Het Evangelie is bijna te mooi om waar te zijn. Dat is ook een wezenlijk punt. Mensen kunnen vanuit hardheid of traagheid van hart niet geloven. Maar soms zijn mensen ook bang om het Evangelie te geloven omdat ze het zich bijna niet voor kunnen stellen dat het ook voor hen persoonlijk bedoeld is.
Jezus overwint hun aarzeling door iets te eten te vragen. De kanttekeningen zeggen hierbij: ‘Niet dat Hij zulks van node had, dewijl Hij nu onsterfelijk geworden was; maar om hun te verzekeren dat Hij hetzelfde lichaam nog had.’ Hij begrijpt Zijn kinderen en komt hen tegemoet.

Vers 44-47
Jezus toont niet alleen Zichzelf, maar herinnert de discipelen ook aan Zijn woorden; aan wat Hij gezegd heeft toen Hij met hen op aarde was. Dat moeten ze onthouden en daar moeten ze mee verder. Ook als Hij straks niet meer bij hen zal zijn. Let op dat Jezus opnieuw alles over Zichzelf verklaart vanuit de Schriften (zie ook vers 27). Opnieuw benadrukt Jezus het ‘moeten’, de noodzaak van Zijn lijden (zie hierbij ook de exegese van Lukas 24:25-27 in C1.43) Cruciaal bij dit alles is wat er staat in vers 45. Ons verstand moet ‘geopend’, verlicht, worden door de Heilige Geest. De weg waarlangs dat gebeurt, is ook duidelijk: door te luisteren naar Jezus’ onderwijs. Dat is een aansporing voor ons allemaal om trouw te luisteren en trouw te vertellen. (En dat gij van kinds af de heilige Schriften geweten hebt, die u wijs kunnen maken tot zaligheid, door het geloof, hetwelk in Christus Jezus is; 2 Timotheüs 3:15.)
Let er op dat de Heere Jezus hier al aangeeft hoe het verder moet. Hij moest lijden, sterven en opstaan. Daarna moet dit Evangelie ook gepreekt worden. Die prediking is in de kern: bekering en vergeving van zonden in Jezus’ Naam (zie ook Handelingen 4:12). De Dordtse Leerregels noemen dit het bevel van geloof en bekering (zie onder andere hoofdstuk 1, art. 3). Met andere woorden: vrijblijvend luisteren is er niet bij. De prediking van Jezus dringt bij ons aan op een keuze. In iedere preek, zondagsschoolvertelling, bijbellezing, is er zo iets als je leest bij de Emmaüsgangers: ‘en Hij hield zich alsof Hij verder gaan zou’ (Lukas 24:28).

Vers 48-49
Tenslotte krijgen de discipelen dan ook een opdracht. Let op dat deze opdracht tot getuigen niet alleen aan de twaalf apostelen gegeven wordt. Op het moment dat Jezus deze opdracht uitspreekt, is heel de kerk aanwezig. Heel de kerk heeft een opdracht tot getuigen. Maar die kerk als geheel, en elk lid afzonderlijk, moet tegelijk nooit vergeten dat ze deze opdracht niet waar kan maken zonder ‘kracht uit de hoge’. Daarbij moeten we denken aan de Heilige Geest. Hij is het Die in alle waarheid leidt. Deze opdracht verwijst terug naar een belofte uit Jesaja (zie Jesaja 43:10, 44:8 en 42:1 en 44:3) en in Handelingen 1:8 zie je het begin van de vervulling.