Bijbelgedeelte: Mattheüs 26:6-16

Intro
Deze geschiedenis wordt ook beschreven in Markus 14: 3 -1 en Johannes 12: 1 -8. Het gedeelte uit Johannes 12 vertelt dat het bij ‘deze vrouw’ ging om Maria, de zus van Martha en Lazarus. In Lukas 7 staat ook een verhaal over een zalving (Lukas 7: 37 -38). Daar gebeurt het door ‘een vrouw die een zondares was’. In de loop van de geschiedenis zijn deze verhalen door elkaar gaan lopen. Met als gevolg dat men ging denken dat Maria een vrouw was die om een of andere reden bekend stond als zondares. Meestal wordt er van uitgegaan dat zij prostitué geweest zou zijn. Voor de vertelling is het goed om te bedenken dat dit niet zo gezegd wordt in de Bijbel. Als je vertelt vanuit de beschrijving volgens Mattheüs hoef je niet eens per se de naam van Maria te noemen. En in ieder geval gaat het niet om haar verleden maar om haar geloof(sdaad)!

Vers 6
Bethanië was een plaatsje vlak bij Jeruzalem. Eén van de dorpjes waar veel Joodse pelgrims – die naar Jeruzalem kwamen voor het Paasfeest - overnachtten. Jezus kwam er vaker. Onder andere Martha, Maria en Lazarus woonden hier. Deze keer is Jezus in het huis van een zekere Simon de Melaatse. De bijnaam van deze man lijkt er op te wijzen dat hij melaats geweest is. Een andere mogelijkheid is dat zijn ouders deze bijnaam hadden. Want als hij het nog steeds was, mocht hij niet in zijn woonplaats blijven (zie Leviticus 13:46). Genezen van melaatsheid kwam eigenlijk nooit voor. Misschien was deze man wel door Jezus genezen.

Vers 7 – 9
De maaltijd wordt ‘verstoord’ door een vrouw. Het was in die tijd gebruikelijk om het hoofd van belangrijke gasten te zalven met olie. Maar wat deze vrouw nu doet, is zeer uitzonderlijk. Mirre was een stof die vanuit het Oosten werd geïmporteerd als zeer luxe parfum. De verpakking ‘albast’ was op zich al kostbaar. Albast is een bepaalde steensoort, geschikt om de mirre goed in te bewaren. Een albasten fles was een bolle fles met een uiterst smalle opening; zeer geschikt om de inhoud druppel voor druppel er uit te laten lopen. Alleen zó kon je er lange tijd mee doen. Het ‘uitgieten’ wijst er op dat deze vrouw de flessenhals heeft afgebroken. Zó kon je de fles slechts één keer gebruiken. Daar kiest deze vrouw dus blijkbaar heel bewust voor.
Het gaat bij de inhoud van deze fles om de waarde van een jaarloon van een arbeider. In veel families werd zo’n fles bewaard / gebruikt als bruidsschat. Zo’n bruidsschat was een soort ongevallenverzekering voor een vrouw. Als haar man overleed of haar bijvoorbeeld in de steek liet, was de waarde van de bruidsschat haar geld om te overleven.
De discipelen lijken alleen maar te kunnen rekenen. Ze vragen zich niet af wat deze vrouw voor diepere bedoeling heeft met deze daad. Zij doen het af als ‘verlies’ of ‘verkwisting’ en geven er nog een vrome draai aan: als zij een bestemming voor dit geld hadden moeten kiezen, zouden ze het aan de armen geven. Let op dat het juist de discipelen zijn die zo kritisch zijn. De Bijbel is, zoals ook hier blijkt, een heel eerlijk boek. De discipelen zijn niet uitgekozen omdat ze zo goed waren. Ze zijn slechts geworden wie ze zijn doordat Jezus ze riep en zij dicht bij Hem bleven én bereid waren om te luisteren naar Zijn onderwijs.

Vers 10 – 13
Onderwijs krijgen ze hier ook van Jezus. Hij hoorde wat Zijn discipelen zeiden en doorzag hun motieven. Hij gaat hen leren met andere ogen te kijken. Hij zegt dat wat deze vrouw gedaan heeft ‘een goed werk is’. Dat wil zeggen: het is goed omdat het een daad is die naar Gods wil is.
Omzien naar de armen is dat ook. Dat is inderdaad een Bijbelse opdracht (zie Deuteronomium 15:11). Daar doet Jezus niets aan af. Maar in deze situatie was de zalving ook een goede daad. Voor de vrouw was het minstens een middel om haar hoogachting voor de Heere Jezus te tonen. Het is tegelijk niet onmogelijk dat zij bij deze zalving dacht aan dat waar de Heere Jezus naar verwijst: Zijn begrafenis. Anders gezegd: Deze daad van geloof en liefde is op een wonderlijke manier opgenomen in Gods voorzienigheid. God gebruikt deze vrouw om de discipelen en de andere omstanders voor te bereiden op het sterven van de Heere Jezus. Wat heeft Jezus ons hiermee te zeggen? Toewijding aan Hem moet in ons leven boven alles staan. Alleen dán kunnen we leven, werken, op de manier zoals God het bedoeld heeft (die Hem welbehaaglijk is). (Denk hierbij aan een lied van Johan de Heer: ‘Maar wat gedaan werd uit liefde tot Jezus, dat houdt zijn waarde; zal blijven bestaan.’)
De woorden van vers 13 worden als het ware steeds opnieuw vervuld; ook weer als op een zondagsschool ergens in Nederland verteld wordt over deze ‘zalving’.

Vers 14 – 16
Voor Judas betekent deze zalving zo’n ergernis dat het hem doet besluiten om alles in het werk te stellen om de Heere Jezus uit de weg te laten ruimen. Daarvoor gaat hij naar de hogepriesters. Let op: deze mensen waren niet zomaar door iedereen te benaderen. Het zal mede door de plannen van Judas zijn dat hij ‘zomaar’ een onderhoud met hen kon krijgen. Judas gaat voor geld zijn Meester – die hem bij Zijn arrestatie nog zal aanspreken met ‘vriend’(Mattheüs 26:50) - verraden. Judas komt overeen om dit voor dertig zilverlingen te doen. Dat was de gemiddelde prijs voor een slaaf (zie bijvoorbeeld Exodus 21:32). Het eerste wat je daarbij moet zeggen: triest dat Judas zijn Meester en de overpriesters de door God gezonden Messias niet hoger waarderen dan een slaaf. Het tweede wat je dan moet zeggen: wonderlijk dat God dwars door deze duistere dingen heen, zijn profetie vervult. Zie hiervoor Zacharia 11: 12 en 13. Daar klaagt de HEERE dat Zijn volk Hem slechts op die waarde schat. En tóch gaf diezelfde HEERE Zijn Zoon; ‘opdat een ieder die in Hem gelooft, niet verderve, maar het eeuwige leven hebbe (Johannes 3:16).