Bijbelgedeelte: Mattheus 14:22-36

Intro

Als achtergrond bij de beschrijving van dit wonder moet je denken aan wonderverhalen van Mozes (doortocht door de Rode Zee; Exodus 14:21), Jozua (doortocht door de Jordaan; Jozua 5) en bijvoorbeeld ook Elia (doorgang door de rivier Jordaan samen met Elisa; 2 Koningen 2:14). Deze profeten krijgen deze macht van de HEERE Die ‘... geweldiger is dan het bruisen van grote wateren, dan de geweldige baren der zee’ (Psalm 93:4). Alleen van de HEERE wordt gezegd dat Hij ‘treedt op de hoogten der zee’ (Job 9:8). In deze geschiedenis komt dat heel concreet aan het licht doordat Jezus wandelt over de zee.

Vers 22-23
Als eerste ‘dwingt’ Jezus de discipelen om Hem alleen te laten. Dat dwingen duidt er op dat zij Hem niet graag achterlieten. Vervolgens stuurt Jezus ook de mensen weg. Hij wil alleen zijn om te bidden. Let er goed op dat zelfs de Heere Jezus de tijd nam om te bidden en dat Hij daarvoor ook de gelegenheid zocht, daarvoor ook alleen wilde zijn. Dat Jezus bidt op een berg herinnert aan de grote profeten die ook op een berg God ontmoetten. Denk bijvoorbeeld aan Mozes en Elia (allebei op de berg Sinaï of Horeb).

Vers 24-26
In die tijd dat Jezus spreekt met Zijn Vader, voeren de discipelen een strijd tegen een zware storm die opgestoken is. Let er op dat wie Jezus gehoorzaamt, daarmee dus niet altijd verzekerd is van een rustig en voorspoedig leven.
Het gevecht met de wind en de golven heeft een tijd geduurd, want op het moment dat Jezus bij de discipelen komt, is het al de vierde wake. Dat is tussen drie en zes uur ’s morgens. De nacht werd namelijk verdeeld in vier waken van drie uur. De avond viel om ongeveer zes uur. De discipelen reageren op een manier die iedereen zich voor kan stel- len. Hoe kan iemand over het water lopen?! Dächsel schrijft: ‘En de discipelen, ziende Hem op de zee wandelen, vermoedden niet wie Hij was, maar kwamen tot gedachten, die makkelijk in de mens opkomen, als Gods Geest niet zijn gehele hart vervult en hem boven het uiterlijke van de dingen verheft.’
Ze denken een geestverschijning te zien, een spook. Vrees komt vaker voor bij mensen als Jezus aan hen verschijnt, maar hier staat zelfs dat de discipelen schreeuwen van vrees.

Vers 27
De angst van de discipelen is echter onterecht. Jezus brengt ze tot rust door te zeggen: ‘Ik ben het.’ Geen spook of geest dus, maar Jezus zelf. Bedenk hierbij dat er niet staat dat de storm al over is. Midden in het geweld van de storm roept Jezus Zijn discipe- len op om Hem te vertrouwen op Zijn woord. ‘Ik ben het!’ Letterlijk staat er: ‘Ik ben.’ Een uitdrukking die ook doet denken aan de Naam van God, waarmee Hij zich bekendmaakte aan Mozes. ‘Ik zal zijn, die Ik zijn zal’ (Exodus 3:14 en zie ook Jesaja 43:10 en 13). Hij is er bij! Jezus maakt Zichzelf hier dus bekend als God. Het teken daarvan is Zijn macht over de zee. Dit ‘weten’ brengt de discipelen tot rust van binnen terwijl de storm nog doorraast.

Vers 28-32
Petrus staat hier vooraan om in geloof tot Jezus te gaan. Daarmee doet Petrus iets dat zelfs geen profeet uit het Oude Testament ooit gedaan heeft. Lopen op het water. Alleen blijkt ook hier dat Petrus dit niet in eigen kracht kan. Petrus die zo moedig Jezus gehoorzaamt, let even later al weer meer op de wind dan op Jezus. Dat lijkt het begin van het einde voor hem. Nu roept hij weer. Een schreeuw die niet alleen van angst getuigt, maar ook van vertrouwen. Jezus kan Hem redden. En Jezus redt hem (zie hierbij ook Psalm 18:16-17 en 144:7). Jezus’ vraag is een retorische vraag . Waarom zou je nog twijfelen als Jezus gezegd heeft: ‘Hebt goede moed’ en: ‘Kom’?

Vers 32-33
Tenslotte stilt dan ook nog de storm. De discipelen hebben een les geleerd. Niet angst, maar Jezus, is de beste raadgever. En niets of niemand dan Jezus alléén is hun vertrouwen waard. De grond voor dat vertrouwen is wat Jezus over Zichzelf geopenbaard heeft: Hij is Gods Zoon. Dat hebben de discipelen gezien. Dan blijft er niets anders over dan aanbidding. In woorden en daden geven de discipelen uiting aan hun geloof.

Vers 33-36
Na al deze gebeurtenissen komen ze aan de overzijde. En opnieuw wordt hun geen rust gegund. Zodra het bericht doordringt dat Jezus in de plaats is, gaat dit nieuws als een lopend vuurtje rond en worden vele zieken tot Hem gebracht.
Met de zoom van Jezus’ kleed worden naar alle waarschijnlijkheid de kwasten bedoeld die een gelovige Jood aan zijn kleding had. Deze wit-blauwe kwasten droegen Joden als uiting van gehoorzaamheid aan wat er staat in Numeri 15:38-41 en Deuteronomium 22:12 aan hun kleed. Het aanraken gebeurt niet omdat die zoom op zich kracht zou hebben. De gedachte erachter is dat je door het aanraken van iemand, iets gaat delen met die ander. Ten aanzien van de Heere Jezus moet je dan denken aan wat Mattheüs schrijft in hoofdstuk 8:17. Luther noemde dit ‘de vrolijke ruil’. Jezus wilde onze ziekten op zich nemen en Zijn heil daarvoor in de plaats geven. De Zoon van God, die zelfs de macht heeft over de krachten van de natuur (vers 25-32) kent ook de noden van elk individu. Hij laat hier opnieuw zien dat Hij een volkomen Zaligmaker is.