Bijbelgedeelte: Mattheüs 13:24-30 en 36-43

Een tweede gelijkenis waarin het gaat over een Zaaier, zaad en een akker. In de eerste gelijkenis draaide het om de uitwerking die het Woord van God heeft in de levens van mensen. In deze gelijkenis gaat het om het verschil tussen goed en slecht zaad. Hoe moet je omgaan met de verschillen tussen hen die door Gods genade vernieuwd worden en hen die de Heere God niet kennen en dienen?

Vers 24-26
De Heere Jezus gebruikt een heel alledaags beeld. Een zaaier die goed zaad zaait in een akker. Alleen gebeurt er iets wat de mensen niet doorhebben. De vijand komt en zaait onkruid tussen het goede zaad. Als na verloop van tijd beide soorten zaad ontkiemen en de plantjes gaan groeien, komt dit aan het licht.

Vers 27-30
De dienstknechten begrijpen er niets van. Hoe kan dit? De zaaier blijkt het wel te weten. Als de knechten het horen, willen ze meteen tot actie overgaan. Uitrukken dat onkruid! Maar de zaaier wil wat anders. Als zijn knechten nu al aan het werk gaan, is het gevaar groot dat ze met het onkruid tegelijk ook de goede planten zullen uitrukken. Daarom zegt de zaaier dat de knechten moeten wachten tot de tijd van de oogst. Dan zal pas werkelijk scherp te onderscheiden zijn tussen wat uit goed zaad komt en wat onkruid is. Pas dán vindt de grote scheiding plaats. Onkruid verdwijnt in het vuur en tarwe wordt verzameld in de schuur.

Vers 36
Hier wordt duidelijk dat deze gelijkenis, die een heel alledaags beeld gebruikt, toch niet zo eenvoudig is. De discipelen begrijpen niet wat Jezus er mee wilde zeggen. Ze laten ons zien wat je met zulke vragen, waar je zelf geen antwoord op weet, moet doen: ze bij de Heere Jezus brengen.

Vers 37-39
Jezus Zelf is de zaaier en de akker is de wereld. Dat is de plek waar door Zijn woord ‘goed zaad’ gaat groeien. Let op dat hier het zaad niet gebruikt wordt als beeld voor Gods Woord maar als beeld van Gods kinderen. Zij die door het horen van Gods Woord tot levende leden van de kerk van Christus geworden zijn. Zij leven midden tussen anderen die niet door Gods genade veranderd zijn. De anderen zijn degenen die in plaats van naar God naar de duivel luisteren. Dat wil niet zeggen dat ze zich altijd uitleven in de zonden, maar zolang hun hart niet van God is, is het van de duivel. Tot aan de tijd dat de Heere Jezus terugkomt, groeien deze twee groepen mensen samen op. Totdat Christus Zijn engelen zal uitzenden om de oogst op te halen.

Vers 40-42
Net zoals bij een ‘gewone’ oogst zal er dan een scheiding plaats vinden. Het onkruid wordt hier nader aangeduid als ‘de ergernissen en dengenen die de ongerechtigheid doen’. Het eerste wordt vaak gebruikt voor een situatie waarin het om mensen gaat die het Evangelie kennen. Iemand ergeren betekent iemand laten struikelen. Een hindernis zijn voor een ander om tot God te komen. De ongerechtigheid doen, is leven in ongehoorzaamheid aan Gods geboden. Gaan voor je eigen wil en wet. Voor wie in één van beide zonden leeft en er in volhardt, is geen plaats in Gods Koninkrijk. Bij de oogst worden ze in de vurige oven geworpen. Een plaats van ‘wening en tandengeknars’. Eeuwig lijden en haat tegen God is wat rest in de hel.

Vers 43
Met wat in dit vers staat, verwijst de Heere Jezus terug naar de haast waarmee de werkers het onkruid wilden uitrukken. Nu maakt Hij duidelijk waarom Hij meer geduld heeft. De rechtvaardigen zullen later, in het Koninkrijk van de Vader, blinken als de zon. Maar zolang ze nog in deze wereld zijn, is er ook bij hen nog veel overeenkomst met onkruid. Ze zijn niet zonder zonden, dat zal pas in de hemel zo zijn. Het onderscheid is niet altijd zo scherp te maken. Vooruitgrijpen op dat laatste oordeel, als wij dus willen bepalen of iemand wel of geen kind van God is, zou er wel eens voor kunnen zorgen dat we met het verkeerde ook het goede uitrukken, een verkeerde conclusie trekken dus. Het leven van christenen behoort een voorbereiding te zijn op het eeuwige leven met Hem. Laat het een aansporing zijn om met al onze krachten te jagen naar heiliging. Om nu al iets van die heerlijkheid te kennen die een volgeling van Christus straks volmaakt zal kennen. Ook deze gelijkenis sluit af met de dringende oproep om het Woord van God ter harte te nemen.

Een tweede gelijkenis waarin het gaat over een Zaaier, zaad en een akker. In de eerste gelijkenis draaide het om de uitwerking die het Woord van God heeft in de levens van mensen. In deze gelijkenis gaat het om het verschil tussen goed en slecht zaad. Hoe moet je omgaan met de verschillen tussen hen die door Gods genade vernieuwd worden en hen die de Heere God niet kennen en dienen?

Vers 24-26
De Heere Jezus gebruikt een heel alledaags beeld. Een zaaier die goed zaad zaait in een akker. Alleen gebeurt er iets wat de mensen niet doorhebben. De vijand komt en zaait onkruid tussen het goede zaad. Als na verloop van tijd beide soorten zaad ontkiemen en de plantjes gaan groeien, komt dit aan het licht.

Vers 27-30
De dienstknechten begrijpen er niets van. Hoe kan dit? De zaaier blijkt het wel te weten. Als de knechten het horen, willen ze meteen tot actie overgaan. Uitrukken dat onkruid! Maar de zaaier wil wat anders. Als zijn knechten nu al aan het werk gaan, is het gevaar groot dat ze met het onkruid tegelijk ook de goede planten zullen uitrukken. Daarom zegt de zaaier dat de knechten moeten wachten tot de tijd van de oogst. Dan zal pas werkelijk scherp te onderscheiden zijn tussen wat uit goed zaad komt en wat onkruid is. Pas dán vindt de grote scheiding plaats. Onkruid verdwijnt in het vuur en tarwe wordt verzameld in de schuur.

Vers 36
Hier wordt duidelijk dat deze gelijkenis, die een heel alledaags beeld gebruikt, toch niet zo eenvoudig is. De discipelen begrijpen niet wat Jezus er mee wilde zeggen. Ze laten ons zien wat je met zulke vragen, waar je zelf geen antwoord op weet, moet doen: ze bij de Heere Jezus brengen.

Vers 37-39
Jezus Zelf is de zaaier en de akker is de wereld. Dat is de plek waar door Zijn woord ‘goed zaad’ gaat groeien. Let op dat hier het zaad niet gebruikt wordt als beeld voor Gods Woord maar als beeld van Gods kinderen. Zij die door het horen van Gods Woord tot levende leden van de kerk van Christus geworden zijn. Zij leven midden tussen anderen die niet door Gods genade veranderd zijn. De anderen zijn degenen die in plaats van naar God naar de duivel luisteren. Dat wil niet zeggen dat ze zich altijd uitleven in de zonden, maar zolang hun hart niet van God is, is het van de duivel. Tot aan de tijd dat de Heere Jezus terugkomt, groeien deze twee groepen mensen samen op. Totdat Christus Zijn engelen zal uitzenden om de oogst op te halen.

Vers 40-42
Net zoals bij een ‘gewone’ oogst zal er dan een scheiding plaats vinden. Het onkruid wordt hier nader aangeduid als ‘de ergernissen en dengenen die de ongerechtigheid doen’. Het eerste wordt vaak gebruikt voor een situatie waarin het om mensen gaat die het Evangelie kennen. Iemand ergeren betekent iemand laten struikelen. Een hindernis zijn voor een ander om tot God te komen. De ongerechtigheid doen, is leven in ongehoorzaamheid aan Gods geboden. Gaan voor je eigen wil en wet. Voor wie in één van beide zonden leeft en er in volhardt, is geen plaats in Gods Koninkrijk. Bij de oogst worden ze in de vurige oven geworpen. Een plaats van ‘wening en tandengeknars’. Eeuwig lijden en haat tegen God is wat rest in de hel.

Vers 43
Met wat in dit vers staat, verwijst de Heere Jezus terug naar de haast waarmee de werkers het onkruid wilden uitrukken. Nu maakt Hij duidelijk waarom Hij meer geduld heeft. De rechtvaardigen zullen later, in het Koninkrijk van de Vader, blinken als de zon. Maar zolang ze nog in deze wereld zijn, is er ook bij hen nog veel overeenkomst met onkruid. Ze zijn niet zonder zonden, dat zal pas in de hemel zo zijn. Het onderscheid is niet altijd zo scherp te maken. Vooruitgrijpen op dat laatste oordeel, als wij dus willen bepalen of iemand wel of geen kind van God is, zou er wel eens voor kunnen zorgen dat we met het verkeerde ook het goede uitrukken, een verkeerde conclusie trekken dus. Het leven van christenen behoort een voorbereiding te zijn op het eeuwige leven met Hem. Laat het een aansporing zijn om met al onze krachten te jagen naar heiliging. Om nu al iets van die heerlijkheid te kennen die een volgeling van Christus straks volmaakt zal kennen. Ook deze gelijkenis sluit af met de dringende oproep om het Woord van God ter harte te nemen.