Bijbelgedeelte: Handelingen 27:1-32

Vers 1-2
Paulus heeft zich op de keizer beroepen, en moet daarom naar de stad waar de keizer zetelt: Rome. 'Keizerlijke bende' was de naam van een Romeins legioen dat in Judea en Syrië gestationeerd was. Het bestond voornamelijk uit niet-Romeinse soldaten. Onder de beste omstandigheden kon de tocht van Cesarea naar Rome in vijf weken worden afgelegd. Maar in de praktijk moesten reizigers een vrachtschip opzoeken waarop ze als betalende passagier konden meereizen. Het reisgezelschap komt zo op een vrachtschip terecht dat een hele route langs de kust van het huidige Turkije gaat afleggen. Paulus wordt op de reis vergezeld door enkele metgezellen, één van hen is Aristarchus.

Vers 3
De hoofdman is Paulus goedgezind. Hij vertrouwt deze gevangene zo, dat Paulus tijdens een tussenstop in Sidon enkele vrienden op de wal mag opzoeken. Een gevangene heeft het niet breed, dus deze vrienden voorzien Paulus van wat levensonderhoud.

Vers 4-6
Het schip vaart onder Cyprus door, om zo beschermd te worden tegen de wind. Dan koerst het schip naar Myra, een stad aan de zuidkust van Turkije. Daar ligt een ander schip dat graan uit Egypte naar Rome moet brengen. Gevangenen en bewakers stappen daarom op dit schip over.

Vers 7-8
Doordat de wind tegen zit, gaat het schip maar langzaam vooruit. Daarom wordt in Knidus, nog steeds de zuidkust van Turkije, besloten om onder Kreta door te varen zodat het schip, net als bij Cyprus, minder last heeft van de wind. Met veel moeite wordt zo de havenplaats 'Schonehavens', aan de zuidkust van Kreta, bereikt.

Vers 9-10
Dan neemt Paulus het woord. Dat hij als gevangene dat zomaar kan doen, benadrukt de bijzondere positie die hij bij de hoofdman heeft. Paulus heeft zelf al veel gereisd, en kent de gevaren van de zee. 'De vasten' horend bij de Grote Verzoendag, zijn voorbij. Dat betekent dat het begin oktober is. Vanaf dit moment tot het voorjaar is het levensgevaarlijk met een schip de zee op te gaan.

Vers 11-13
Maar de schipper denkt daar anders over. Schonehavens is als haven niet geschikt om te overwinteren. Vermoedelijk biedt de haven te weinig bescherming tegen winterse stormen. De haven aan de westkant van Kreta, Fenix, is beter geschikt. Als er een zachte zuidenwind opsteekt, zien de mannen dat als een goed teken. De hoofdman vertrouwt op de schipper, en dus vaart het schip verder.

Vers 14-17
Maar dan stekt de eerste herfststorm op. De storm Euoklydon, wat letterlijk 'noordwester' betekent, maakt het schip onbestuurbaar. Het schip wordt voorbij Klauda, een klein eilandje onder Kreta, gedreven. Daar dreigt een volgend gevaar. Het schip wordt zuidwestwaarts gedreven, en de zeelui zijn bang dat ze in Sirtis terechtkomen. Dat is een gebied vol zandbanken en ondiepten boven de kust van Afrika. Men strijkt daarom het zeil, waardoor het schip nog minder bestuurbaar wordt.

Vers 18-20
Daarnaast moet het schip ook lichter gemaakt worden. Zoveel mogelijk lading en gereedschap moeten daarom overboord. 'Met onze eigen handen' staat er, dus iedereen helpt mee. Dagenlang is de lucht zo donker dat geen zon of ster wordt gezien.

Vers 21-26
Als gevolg van de storm hebben de opvarenden weinig zin en tijd om te eten. Maar dan gaat Paulus spreken. Hij herinnert de mannen aan zijn advies om niet af te varen. Zo onderstreept hij de betrouwbaarheid van zijn woorden, ook van de woorden die hij nu gaat zeggen. Hij kan de mannen opwekken om moed te houden. Dat zijn geen loze woorden, want Paulus weet dat ze het allemaal zullen overleven. Een engel van God heeft hem dat 's nachts verzekerd. Die zekerheid ligt in het feit dat God heeft gezegd dat Paulus voor de keizer moet getuigen. En omdat Paulus daarom gered moet worden, zullen ze allemaal gered worden. En Paulus kan die belofte ook nog heel concreet invullen: het schip zal vergaan, maar de opvarenden zullen veilig op een eiland aanspoelen.

Vers 27-29
Veertien dagen zwalkt het schip rond op de Adriatische zee. Met de Adriatische zee wordt ook het stuk Middellandse zee tussen Griekenland en Italië bedoeld. Plotseling krijgen de zeelui het idee dat ze land naderen. Misschien horen ze de branding, of zien ze vogels. Ze reageren meteen en gaan de diepte peilen. De zee blijkt snel ondieper te worden, dus er lijkt inderdaad land in zicht. Maar dat betekent tegelijk ook gevaar: in het donker zie je niets, dus het schip kan zomaar op de rotsen lopen. Daarom gooien ze de ankers uit en wachten tot het dag wordt.

Vers 30-32
De zeelui, of een aantal van hen, zien hun kans. Zo dicht bij land kunnen ze een poging wagen om de reddingsboot te gebruiken. In de reddingsboot is toch niet genoeg ruimte voor iedereen, dus ze moeten nu hun kans nemen. Ze proberen de indruk te wekken dat ze met behulp van de reddingsboot de ankers aan de voorkant uit willen gooien. Maar Paulus doorziet de list, en waarschuwt de hoofdman en zijn soldaten. Dit is niet de bedoeling! De Heere heeft beloofd dat ze allemaal gered zullen worden. Door hun actie geven de zeelui aan dat ze Paulus' woorden blijkbaar niet vertrouwen. Ze willen zichzelf maar gaan redden. Maar ze moeten leren wachten op de redding van de Heere. En daarom laat Paulus de touwen van de reddingsboot doorsnijden, zodat het bootje weg dobbert. Ook de zeelui zullen door de Heere gered worden, maar dan wel samen met alle andere opvarenden!