Bijbeluitleg over Daniël 6

Bijbelgedeelte: Daniël 6 | Vers 1-3 Het Babylonische rijk is veroverd door twee volken die samenwerken: de Meden en de Perzen. Darius, die uit het volk van de Meden afkomstig is, voert het bewind over het gebied dat vroeger tot Babel behoorde. Om dit gebied goed te kunnen besturen, stelt de koning stadhouders aan, die op hun beurt weer verantwoording moeten afleggen bij drie ‘topambtenaren’. Daniël is één van deze drie, maar is op het moment van zijn aanstelling nog niet belangrijker dan de andere twee.

Vers 4 Dat begint te veranderen op het moment dat de mannen aan het werk gaan. Daniël onderscheidt zich positief van zowel zijn beide collega’s (de vorsten) alsook van zijn honderdtwintig ondergeschikten (de stadhouders). Hij doet zijn werk zo goed dat de koning hem zelfs boven zijn twee collega’s wil stellen.

Vers 5-6 Daniëls gunst bij de koning wekt de jaloezie van de vorsten en de stadhouders. Dat Daniël een buitenlander uit het verre Juda is, speelt daarin mogelijk mee. Als ze hem op een fout willen betrappen, blijkt Daniël in zijn werk echter zo correct en betrouwbaar te zijn, dat ze hem niets kunnen maken. Maar iets anders valt ze wel op: dat Daniël de dienst aan de HEERE, zijn God, zo serieus neemt.

Vers 7-10 Dan is het plan snel gemaakt. Als Daniël zowel de koning als de HEERE helemaal wil gehoorzamen, hoeven ze er alleen maar voor te zorgen dat de wetten van Darius en die van de HEERE met elkaar in botsing komen. Daarvoor komen ze ‘met hopen’, dat wil zeggen: ze gaan massaal en eensgezind naar de koning. Daar aangekomen, wekken ze de indruk dat hun voorstel afkomstig is van alle hoogwaardigheidsbekleders uit het rijk, inclusief Daniël. In hun voorstel krijgt Darius bijna goddelijke macht. Dertig dagen lang mogen alleen aan hem verzoeken gedaan worden. Darius’ eerzucht is gestreeld en hij hapt zonder nadenken toe. Een door de koning uitgevaardigde wet krijgt in het rijk van de Meden en Perzen een onherroepelijke status. Een leeuwenkuil is een groot gat in de grond, met een opening aan de bovenkant.

Vers 11 Daniël, die de koning zo trouw diende, kan nu niets anders dan ongehoorzaam zijn. Ondanks de dreigende leeuwenkuil bidt Daniël precies zo als anders. Hij kiest er zelfs niet voor om in een kamer binnenshuis te gaan bidden. Dat zou betekenen dat hij de koning meer gehoorzaam zou zijn dan de HEERE. In zijn gebed doet Daniël belijdenis voor de HEERE, maar zijn publieke gebed is zelf ook een geloofsbelijdenis. De open vensters betekenen dat Daniël in die vensters geen traliewerk heeft laten aanbrengen. Zo staat er niets tussen hem en de tempel in. Ook al heeft Daniël zo’n hoge positie aan het hof van dit wereldrijk, de vensters van zijn bidvertrek zijn gericht op Jeruzalem. Daar waar de tempel stond ligt zijn hart.

Vers 12-14 Opnieuw komen zijn vijanden ‘met hopen’. Voor het open venster is het niet moeilijk Daniël te betrappen. Heel voorzichtig laten ze de koning eerst zelf zijn bevel bevestigen voordat ze Daniël aanklagen. Zoals vaker in het boek wordt Daniël ook hier als de balling uit Juda aangemerkt. Het wijst hier op de afkeer die de mannen van deze Judese buitenlander hebben. Daniëls ongehoorzaamheid leggen ze zo uit dat hij de koning geminacht zou hebben.

Vers 15-16 Nu ziet de koning de consequenties van zijn wet ziet. Bedroefd heeft hier ook iets van boosheid. De koning is bedroefd over het lot van Daniël en is boos vanwege de situatie. De hele dag is hij met de kwestie bezig, maar de jaloerse mannen laten hun prooi niet los. Ze herinneren de koning eraan dat de wet onherroepelijk is. Hiermee verraden ze definitief dat ze niet gedrongen worden door de eer van de koning, maar door hun afkeer van Daniël.

Vers 17-18 De koning kan er niets meer aan doen. Hij moet Daniël in de leeuwenkuil laten werpen. De laatste strohalm die de koning vastgrijpt is de God van Daniël. Daniël is uit gehoorzaamheid aan zijn God in de leeuwenkuil terechtgekomen. Misschien dat deze God hem nu dan helpt. Daniëls gehoorzaamheid aan God is in ieder geval een getuigenis voor Darius geweest! Daniëls lot wordt letterlijk ‘bezegeld’ met de ring van de koning.

Vers 19-21 De koning kan niet slapen, maar wil ook niet met luchtige muziek in slaap gespeeld worden. Daarvoor is hij teveel begaan met Daniël. Bij het eerste morgenlicht haast de koning zich naar de leeuwenkuil. De koning roept nog, maar zijn droeve stem verraadt dat hij weinig hoop heeft.

Vers 22-24 Maar Daniël leeft! De ‘misdaad’ waarvoor hij in de leeuwenkuil is geworpen, die misdaad is in de ogen van de HEERE juist ‘onschuld’, en daarom heeft de HEERE hem door Zijn engel beschermd. En als Daniël uit de leeuwenkuil wordt getrokken blijkt hij totaal ongedeerd.

Vers 25 De koning heeft de boze opzet van de aanklagers nog niet vergeten. Dat de leeuwen niet uit gebrek aan honger Daniël met rust hebben gelaten, blijkt als zij in de kuil worden gegooid. Nog voor ze de grond raken worden ze verscheurd. De straf treft hen en hun hele gezin.

Vers 26-29 Deze wonderlijk geschiedenis is voor Darius aanleiding om in heel zijn rijk te laten afkondigen dat de HEERE de levende God is. Het wil nog niet zeggen dat Darius zelf zich ook tot de HEERE bekeerd, maar het zal voor de godsdienstige Joden in zijn rijk een bemoediging zijn geweest, toen ze deze boodschap hoorden. En nog belangrijker is dat de HEERE zelfs uit de mond van deze machtige heidense koning de lof ontvangt. Zo wil de HEERE Daniël, en al Zijn dienaren, gebruiken om op alle plaatsen in de wereld Zijn Naam groot te maken.