Bijbelgedeelte: 1 Koningen 3

Vers 1-16: Gebed om wijsheid

Vers 1-3
Het hoofdstuk begint met enkele korte mededelingen over de beginperiode van Salomo’s regering. Wat opvalt, is dat tot drie keer toe iets wordt gezegd over de godsdienstige praktijken. In vers 1 dat de tempel er nog niet is en in vers 2 dat daarom het volk nog offert op de hoogten. In vers 3 staat dat de koning dat ook doet. Het wordt door de auteur ter verontschuldiging van Salomo aangevoerd. De tabernakel fungeert in die tijd niet meer als centraal heiligdom en de tempel moet nog gebouwd worden.

Vers 4
In Gibeon stond een restant van de tabernakel uit de woestijntijd. De tabernakel was diverse keren verplaatst. Van Silo naar Nob en toen naar Gibeon. Al in de Silo-periode is de ark uit de tabernakel verdwenen. Na lange tijd is die toen door David naar Jeruzalem gebracht (2 Samuel 6). In Gibeon (ca. 15 km ten noorden van Jeruzalem) staat nog wel het oorspronkelijke koperen altaar. Op dat altaar gaat Salomo nu offers brengen. Hij kiest voor deze plaats omdat die ruim genoeg is voor de hoeveelheid offers die hij wil brengen.

Vers 5
Duizend dieren offeren vraagt wel even wat tijd. Tijd die Salomo graag voor de HEERE overheeft. Omdat het laat wordt, of omdat deze offers verspreid over meerdere dagen gebracht worden, overnacht Salomo in Gibeon. ’s Nachts verschijnt de HEERE aan hem in een droom. In de offers die Salomo bracht, zag Hij dat Salomo oprecht de HEERE wilde dienen. Het is daarom ook niet ‘gevaarlijk’ voor God om Salomo voor te stellen dat hij mag begeren wat hij maar wil. In Salomo’s hart leeft de liefde voor de HEERE (vers 3) en dat is een liefde die er door Hem Zelf is ingelegd. Behalve liefde voor God heeft Salomo ook liefde voor het volk. Die liefde blijkt uit het feit dat hij een koning van recht en vrede wil zijn. Maar daar voelt hij zich eigenlijk niet toe in staat. Want daar is wijsheid voor nodig! En nu gaat de HEERE Salomo vragen wat hij nodig heeft. Daaruit blijkt dat de HEERE soms al antwoord geeft voordat wij tot Hem roepen.

Vers 6-9
Wat Salomo begeert, is voortzetting van de hartelijke verhouding zoals die er was tussen de HEERE en zijn vader David. David ontving ‘grote goedertierenheid’ van de HEERE. Genadegaven die David niet verdiend had, maar waartoe God zich toch verplicht had om die te geven. David mocht die goedertierenheid beantwoorden door te leven in trouw, rechtvaardigheid en oprechtheid van hart. Zo wil Salomo ook koning zijn. En hij beseft dat daarvoor een ‘luisterend hart’ nodig is. Door te luisteren krijg je inzicht. Met een goed inzicht kan ook recht gesproken worden. Wel met een luisteren naar twee kanten. Allereerst naar wat God zegt in Zijn wetten en inzettingen. Vervolgens naar allerlei rechtsvragen waarmee de mensen naar hem toe zullen komen.

Vers 10-12
Dit verzoek van Salomo behaagt de HEERE. Hij geeft hem daarom in overvloedige mate waar Salomo om vroeg. Het zal een wijsheid zijn die de wijsheid van alle andere wijze mensen zal overtreffen.

Vers 13
Behalve wijsheid zal God Salomo ook rijkdom en eer geven, heel zijn leven lang. De HEERE belooft hem dit zonder voorwaarden.

Vers 14
Op voorwaarde, namelijk die van een blijvende gehoorzaamheid aan Gods geboden, belooft de HEERE Salomo ook een lang leven.

Vers 15
De volgende morgen reist Salomo weer terug naar Jeruzalem. Daar gaat hij weer offers brengen. Nu op het altaar dat bij de ark van het verbond staat. Met name worden nu ook de dankoffers genoemd. Dankoffers werden niet helemaal verbrand. Een deel mocht worden gegeten. Daarmee houdt Salomo nu een feestmaaltijd.

Vers 16-28: Een wijze rechtspraak

Vers 16-21
De geschiedenis die hier volgt, vormt het bewijs van de aan Salomo geschonken wijsheid. Twee vrouwen, hoeren, komen met hun geschil bij Salomo. Voor een rechtszaak kwam iedereen bij de koning terecht. Waarschijnlijk waren de twee vrouwen waardinnen, logementhoudsters. In het oude oosten waren herbergen vaak ook bordelen. Deze vrouwen boden ook hun diensten aan achter de slaapkamerdeur. Het gevolg voor beide vrouwen is dat ze zwanger raakten en een kind op de wereld brachten. Een kind sterft, maar wordt verwisseld, wat natuurlijk door de dader ontkend wordt. De vraag waar het om draait is duidelijk: van wie is nu het levende kind?

Vers 22-23
Terwijl ze voor de koning staan, raken de beide vrouwen weer in een emotionele woordenstrijd verwikkeld. Salomo luistert aandachtig.

Vers 24-27
In zijn oordeel weet Salomo de vrouwen te bewegen tot het uiten van verschillende gevoelens. Eerst was er voor Salomo bij beide vrouwen de begeerte voor het levende kind te bespeuren. Nu blijkt maar een van beiden er gevoel voor te hebben dat het kind levend blijft. Terwijl het zwaard gereed is om het kind in tweeën te delen, voelt de echte moeder als het ware dat zwaard al in haar eigen lichaam boren. Dat kan ze niet verdragen. ‘Geef dan mijn zoon maar aan haar!’ Zo weet Salomo het moederhart van de echte moeder tot spreken te brengen.

Vers 28
Salomo weet Gods heilig recht zelfs te laten gelden voor mensen die zelf bewust in de zonde leven. Het leidt tot ontzag bij de mensen in heel Israël. Salomo verwijst hier ook naar de Heere Jezus. Hem is alle wijsheid geschonken. Hij is de Wijsheid. Op de dag van Zijn wederkomst zal Hij nog scherper en fijnzinniger oordelen dat Salomo. Feilloos zelfs, want Hij ziet ons hart. Daarom zullen alle mensen voor Hem buigen en Zijn oordeel aanvaarden. Gewillig of gedwongen. Met blijdschap of met grote schrik.